Jonas Collin i jego rodzina stała się odtąd ostoją i drugą rodziną dla Hansa Christiana Andersena. 28. października 1822 roku rozpoczął Hans Christian Andersen naukę w drugiej klasie Szkoły Łacińskiej w mieście Slagelse. Miał wtedy skończone 17 lat, a jego szkolni koledzy mieli 11, 12 lat. Mieszkał razem z innym chłopcem w wynajmowanym pokoju. Chociaż był dużo starszy od swych kolegów, potrafił znaleźć z nimi wspólny język. Bardzo nieprzyjemnie układały się natomiast codzienne stosunki Andersena z dyrektorem szkoły, panem Meislingiem. Meisling miał porywczy charakter, był trudny w kontaktach z ludźmi, niesprawiedliwy w ocenie ludzi. Tak często, jak to tylko było możliwe drwił z Hansa Christiana, z jego wyglądu i jego skłonności do pisania wierszy. Nawet zabronił mu pisania wierszy, tłumacząc, że Hans Christian powinien bardziej przykładać się do nauki. Hans Christian nie miał kłopotów w nauce; paraliżowała go tylko trema, gdy musiał odpowiadać na pytania Meislinga.

Meisling wykorzystywał Hansa Christiana do pilnowania podopiecznych w czasie, gdy z rodziną przebywał w Kopenhadze na wakacjach. Z trudem dostał tydzień wolnego czasu w święta wielkanocne w 1823 roku, kiedy po 4 latach rozłąki z matką, chciał ją odwiedzić. Drogę ze Slagelse do Odense odbył pieszo, z wyjątkiem drogi przez Duży Bełt, którą odbył płynąc statkiem. Matkę spotkał na ulicy w Odense. Radość spotkania musiała być olbrzymia. Matka była bardzo dumna z syna, któremu Bóg pozwolił wejść w szeroki świat. Chociaż była analfabetką, wysyłała listy do syna. Listy te dyktowała ludziom, którzy umieli pisać i potem je wysyłała do syna.

W lecie 1825 roku znów Hans Christian odwiedził matkę w Odense. Po powrocie do Slagelse dowiedział się od żony dyrektora szkoły, że zostają oni przeniesieni wkrótce do Helsingoru, gdzie Meisling również będzie dyrektorem łacińskiej szkoły. Zaproponowała Andersenowi, żeby przeniósł się z nimi do Helsingoru i zamieszkał razem z nimi, nawet od zaraz. Meisling mógłby mu pomóc w nauce łaciny i greki, z którymi to przedmiotami Andersen miał największe kłopoty. Na taką zmianę zamieszkania wyraził zgodę Jonas Collin. Były to trudne lata dla Hansa Christiana Andersena, bo i pani Meisling też miała swoje wady. Ciągle kłóciła się ze służbą i w domu panował wieczny nieporządek. W maju 1826 roku Meisling z rodziną i Hansem Christianem Andersenem przenieœli się do Helsingoru. W kwietniu 1827 roku Hans Christian przerwał naukę w szkole Meislinga i z pomocą prywatnych lekcji w Kopenhadze przygotował się do matury. Egzamin maturalny zdał jesienią 1928 roku, a rok później zdał egzamin z filozofii na Uniwersytecie Kopenhaskim.

Czas pobytu w szkole u Meislinga nazwał pisarz później w swoich wspomnieniach jako " te prawdziwie nieszczęśliwe lata". Wiele razy miał zamiar popełnić samobójstwo, myślał też o przerwaniu nauki i wyemigrowaniu do Ameryki. Na szczęście miał dobrych ludzi wokół siebie, którzy zabierając go na wakacje i święta, dodawali mu sił do przetrwania. Jonas Collin i jego rodzina dała mu ciepło przyjaźni i zawsze służyła dobrą radą. Rodzina kapitana żeglugi , P.E. Wulffa zaprosiła go na ferie bożonarodzeniowe 1825 roku do siebie. Mieszkali oni w tym pałacu, w którym teraz rezyduje głowa państwa duńskiego, królowa Małgorzata II. Pałac nazywa się Pałacem Frederika VIII i jest częścią kilku pałacy, które mają wspólną nazwę: Amalienborg. Z córką państwa Wulffów, Henriette, zaprzyjaźnił się Hans Christian i była ona jedną z najlepszych przyjaciół pisarza aż do jej śmierci w 1858 roku. Pani Wulff próbowała interweniować u Jonasa Collina, żeby porozmawiał z Meislingiem o sytuacji H.C. Andersena. Na list Collina Meisling odpowiedział bardzo niegrzecznie i zaprzeczył, jakoby protegowany Collina był źle traktowany w szkole. Państwo Wulffowie podarowali młodemu Andersenowi 3 tomy dzieł Szekspira w duńskim tłumaczeniu, co sprawiło mu olbrzymią radość.

W tym czasie poznał też znamienitych ludzi, m.in.: fizyka H.C.Oersteda, poetę Adama Oehlenschlaegera, pisarza J.L. Heiberga, którzy odnosili się przyjaźnie do niego.

W 1827 roku w Helsingorze napisał H.C. Andersen wiersz " Umierające dziecko". Tym wierszem zwrócił na siebie uwagę w kraju i za granicą. Ten wiersz uważa się za przełom w karierze pisarskiej Hansa Christiana Andersena. Wiersz jest wzruszający i jest napisany w doskonałej formie poetyckiej.

Wiersz ten już w 1844 został przetłumaczony na język polski przez Leona Potockiego, który tłumaczył go z języka francuskiego.

Hans Christian napisał ten wiersz, kiedy umęczony wiecznym dręczeniem i wmawianiem mu, że jest głupi, że nie nadaje się do niczego, pragnął swojej śmierci. Chociaż Meisling zabronił "Szekspirowi z oczami wampira", jak nazywał Hansa Christiana, pisać wiersze, nie zdało się to na wiele.

Terror psychiczny, w którym się lubował Meisling, obserwowany był także przez nauczycieli w szkole. Jeden z młodszych nauczycieli odwiedził w czasie ferii wielkanocnych w 1827 Jonasa Collina i przekonał go, że należy natychmiast zabrać Hansa Christiana ze szkoły w Helsingorze.

Wraz z powrotem do Kopenhagi wróciła Hansowi Christianowi ochota do życia .

10 lat później, gdy H.C. Andersen był już sławnym pisarzem, przypadkowo spotkali się dwaj panowie, Andersen i Meisling, na ulicy. Meisling przeprosił swego ucznia za złe traktowanie go w szkole. Powiedział, że się pomylił, że jest mu przykro z tego powodu, że przyznaje, że Andersen ma teraz wyższą pozycję od niego i żeby Andersen zapomniał mu jego szorstkość. Na koniec powiedział "Pana jest chwała, a mój wstyd", co bardzo wzruszyło H.C. Andersena.

Po wierszu " Umierające dziecko" napisał pierwszą większą pracę literacką, która została wydana i bardzo szybko cały nakład, 500 sztuk, został sprzedany. Ten utwór był zatytuowany :"Podróż piechotą z Kanału Holmensa do Wschodniego Przylądka wyspy Amager". Kanał Holmensa leży w centrum Kopenhagi, a na wyspie Amager, która jest oddalona od centrum Kopenhagi o kilka km, jest teraz międzynarodowe lotnisko "Kastrup" w Kopenhadze. W 1833 roku umarła matka H.C. Andersena w Odense w domu dla ubogich.

Rok 1835 jest rokiem, w którym H.C.Andersen zostaje uznany jako powieściopisarz (powieść "Improwizator") oraz ukazują się drukiem pierwsze baśnie, które w pierwszym wydaniu miały tytuł :"Baśnie opowiedziane dzieciom". Hans Christian staje się sławny w Danii, a zaraz potem w Niemczech, Anglii, Holandii, Francji, Włoszech, Stanach Zjednoczonych Ameryki etc. etc. Polacy nie mieli swojego państwa wtedy, byli pod zaborami rosyjskim, pruskim i austriackim, ale Polacy mogli czytać pierwsze baśnie Andersena już w 1852 roku. Baśnie były tłumaczone z języka francuskiego na polski, bo zapewne nie było Polaków, którzy mogliby podjąć się bezpośredniego tłumaczenia z języka duńskiego na polski.